Ik neem u terug mee in de tijd, naar het begin dus…
In oktober 2000 volg ik mijn eerste training van de ‘microben’ van Echo/Cuva Houthalen. Als assistent-coach heb ik 1 belangrijke opdracht, namelijk extra aandacht geven aan Brent Mulders. Brent is een ‘speciale’ basketter in deze ploeg. Hij heeft het Syndroom van Down.
Ik heb namelijk besloten om mijn eindwerk, voor mijn opleiding als Bachelor in de Orthopedagogie, te wijden aan Brent en zijn ploegje. Het onderwerp zou worden “Teamsport als middel ter bevordering van de integratie voor jongeren met een verstandelijke handicap”.
Na mijn opleiding en het behalen van mijn diploma verdiep ik mij in het professionele leven van de basketter maar blijf ik altijd contact houden met Brent. Wij zijn namelijk elkaars grootste supporter.
In 2003 krijg ik van de ouders van Brent een telefoontje dat ze de boodschap gekregen hebben dat Brent de ontwikkeling van zijn medespelers belemmert. Dat dit telefoontje er ooit zou komen, wist iedereen maar het komt sneller dan verwacht. Wat nu?
In een tijd dat nog niet alles op het internet staat, ga ik op zoek of er naast G-voetbal, G-zwemmen er ook G-basket is in Limburg. Ik kom van een kale reis thuis en beslis in mijn jeugdig enthousiasme, of noem het liever naïviteit, een G-basketploeg op te richten. Flyers maken en deze uitdelen aan BUSO- scholen uit de omtrek, voorzieningen aanschrijven,… Tot op de dag van de allereerste training is er geen reactie gekomen op mijn oproep. Positief ingesteld als ik ben, bereid ik mijn training voor met het idee dat er wel een G-basketter of 8 aanwezig gaat zijn.
In 2004 sta ik snel met 2 voeten op de grond als ik merk dat naast Brent en assistent coach Hilde Kreemers, enkel Ruth Janssen aanwezig is. 2 G-basketters en 2 coaches … en zo hebben wij 4 maanden gewerkt alvorens bij mondjes maat nieuwe G-basketters komen piepen. Zo geraken wij aan een ploegje van 7 G-basketters.
Na een jaar rondzwerven in een grote woestijn, kom ik een ander
G-basketploegje tegen, Avalympics Geel. Eindelijk kunnen wij eens een wedstrijdje spelen. Op maandag 26 december 2005, de eerste G-basketwedstrijd tussen Belgische G-teams, ‘winnen’ wij van Avalympics Geel met 18-16.
Een groeiende verslaving…
Ik hoor het mij nog zeggen: ‘Ik geef de aanzet tot een G-basketwerking en na 2 jaar geef ik het door aan iemand want dan wil ik mij gaan focussen op het coachen van 'valide' ploegen.’Nu, zoveel seizoenen verder, sta ik nog wekelijks training te geven aan de G-basketters. Maar trainen we al lang geen anderhalf uur per week meer. Het zijn al 7,5 uur geworden. Het zijn ook geen 7 spelertjes meer, maar zitten we aan 40 G-basketters. 1 assistent-coach is niet meer voldoende, er zijn er ondertussen 6. Het is niet met dat 1 wedstrijdje gebleven maar het zijn tornooien in binnen- en buitenland geworden.
Wat begon als een onderwerp van een eindwerk, is een 'levenswerk' geworden.
Kris Cuppens
